Flamingo in disguise..
Door: SamdeKrijger
Blijf op de hoogte en volg Sam
17 Mei 2011 | Aruba, Oranjestad
Dag lieve lezers,
Nu ik iedereen heb kunnen vertellen dat ik hier blijf wonen en werken voel ik me echt opgelucht. Het is toch een beetje een naar gevoel om met zoiets groots bezig te zijn en het nog niemand te kunnen vertellen. Ik wil graag iedereen bedanken voor alle positieve reacties en begrip. Ik weet zelf dat ik een goede keuze heb gemaakt om dit te gaan doen maar het is fijn te weten dat de mensen om je heen je steunen.
Onlangs ben ik er weer eens achter gekomen dat ik maar al te blij kan zijn met alle diploma’s die ik al in mijn bezit heb. Naast alle dans diploma’s die ik aan het halen ben komen namelijk ook mijn zwemdiploma’s hier goed van pas. Zeker wanneer je vanaf het vaste land een onbewoond eiland wilt bezoeken en je hiervoor flink wat slagen moet maken. Het eiland der flamingo’s is normaal gesproken alleen toetreedbaar voor logés van het Renaissance hotel, en wel met de boot. Het zwemmen was hier en daar wellicht meer waterhappen maar het was het zeker waard. Krabben, salamanders, leguanen en flamingo’s het barstte ervan. Op het feit na dat de flamingo’s naast je gewoon in het water poepen is het echt een tropisch paradijsje. Wellicht hadden ze de sportschool weg kunnen laten, want de aanblik van een weegschaal en een crosstrainer maakte me alleen al moe. Calorieën verbrand ik wel met dansen, en ik eet ze er weer aan met cheesecake! Haha. Tegen de tijd dat we weer naar huis gingen konden we met de boot terug. Helaas stond onze auto alleen nog bij het strand waar we te water waren gegaan. Onderweg hebben we de stuurman moeten vragen wat langzamer te gaan varen, was het niet dat hij verschrikkelijk kwaad werd dat we het eiland hadden betreden. Op dat moment zijn we als gekken met het luchtbed onder de arm, tassen op de rug en slippers nog aan van de boot gesprongen! Terug naar de auto, zwemmend.
Nadat ik zelf als een vis in het water heb gelegen ben ik in het weekend met Marina naar een viswedstrijd wezen kijken bij de Zeerover. Verse vis, ingewanden, krabben, haaien, alles kwam voorbij. Ik kon zelfs de moed verzamelen om zelf een visgerecht te bestellen. Ben je op Aruba, dan moet je Arubaanse vis eten. Het werd de Keri Keri met rijst. Heerlijk gesmikkeld en de slappe kak net ontlopen. De volgende dag bleken namelijk 11 mensen een voedselvergiftiging te hebben opgelopen van ditzelfde gerecht. Dat is me dus bespaard gebleven maar ook ik heb wel eens iets waar ik niet al te blij mee ben. Zo ben ik ook met Marina naar de open dag van de Marine geweest. Het zonnetje scheen zo lekker op mijn bolletje dat ik aan het eind van de dag een hoofd als een tomaat had en de hengsels van mij handtas op mijn schouder had. Helaas bood mijn foundation ook geen uitweg aangezien deze nog uit de tijd kwam waar ik in Nederland verbleef en deze momenteel alleen nog matched met de kleur van mijn witte bibs.
Een paar dagen bijkleuren verder was het eindelijk de dag waarop mijn moeder, Peter, Joan en Sylvia op Aruba aan kwamen. Leek het eerst nog zo lang te duren, toen ze er eenmaal waren leek de tijd wel voorbij te vliegen. Ik heb het genoegen gehad ze het hele eiland van noord, oost, zuid tot west te laten zien. Hoewel Moomba direct verkozen werd als favoriete strand wilde ik toch de charmes van enkele andere stranden laten zien. Van snorkelen met een zeeschildpad bij Arashi beach, de luxe bedjes van Nikki beach, het prachtige aangezicht van Mangel halto tot het meest in het oosten gelegen strand Baby beach. De Arubaanse natuur en cultuur hebben we terug kunnen vinden in de kunst bij Unoca, tijdens ons bezoek aan het natuurpark van Arikok waarbinnen we de zandduinen, Boca prins, de Fontein grot, de Guadirikiri grot en de buitenkant van de Tunnel of Love hebben kunnen bezichtigen, rijdend door de Franse pass op onze weg naar de Balashi Gold Smelter Ruins, bij de eerste kerk op het eiland ‘de Alto Vista Chapel’ en niet te vergeten bij The Lighthouse ten westen van Aruba.Met een fles wijn heb ik ze meegenomen de heuvel op bij de watertank om vanaf daar de zon te zien ondergaan en te genieten van het uitzicht over Aruba bij avond. We zijn naar de cinema geweest om de film ‘Water for elephants’ te zien en zijn ook nog naar een avond vol dansspektakel van dansschool Pachanga geweest.
Te veel om per dag allemaal uit te schrijven maar wel ontzettend fijn om te kunnen laten zien waar ik de aankomende jaren zal gaan wonen. De week is echt voorbij gevlogen en over twee maanden zien we elkaar weer terug. Ik heb erg genoten van wat voorheen zo normaal was, familie om me heen. Laat me wel beseffen dat het afscheid in oktober zwaarder zal zijn dan dat het in januari was. Gelukkig kijken we naar dezelfde maan en maakt de moderne technologie de communicatie tussen onze zo verschillende landen eenvoudig.
Kuss Sam
Nu ik iedereen heb kunnen vertellen dat ik hier blijf wonen en werken voel ik me echt opgelucht. Het is toch een beetje een naar gevoel om met zoiets groots bezig te zijn en het nog niemand te kunnen vertellen. Ik wil graag iedereen bedanken voor alle positieve reacties en begrip. Ik weet zelf dat ik een goede keuze heb gemaakt om dit te gaan doen maar het is fijn te weten dat de mensen om je heen je steunen.
Onlangs ben ik er weer eens achter gekomen dat ik maar al te blij kan zijn met alle diploma’s die ik al in mijn bezit heb. Naast alle dans diploma’s die ik aan het halen ben komen namelijk ook mijn zwemdiploma’s hier goed van pas. Zeker wanneer je vanaf het vaste land een onbewoond eiland wilt bezoeken en je hiervoor flink wat slagen moet maken. Het eiland der flamingo’s is normaal gesproken alleen toetreedbaar voor logés van het Renaissance hotel, en wel met de boot. Het zwemmen was hier en daar wellicht meer waterhappen maar het was het zeker waard. Krabben, salamanders, leguanen en flamingo’s het barstte ervan. Op het feit na dat de flamingo’s naast je gewoon in het water poepen is het echt een tropisch paradijsje. Wellicht hadden ze de sportschool weg kunnen laten, want de aanblik van een weegschaal en een crosstrainer maakte me alleen al moe. Calorieën verbrand ik wel met dansen, en ik eet ze er weer aan met cheesecake! Haha. Tegen de tijd dat we weer naar huis gingen konden we met de boot terug. Helaas stond onze auto alleen nog bij het strand waar we te water waren gegaan. Onderweg hebben we de stuurman moeten vragen wat langzamer te gaan varen, was het niet dat hij verschrikkelijk kwaad werd dat we het eiland hadden betreden. Op dat moment zijn we als gekken met het luchtbed onder de arm, tassen op de rug en slippers nog aan van de boot gesprongen! Terug naar de auto, zwemmend.
Nadat ik zelf als een vis in het water heb gelegen ben ik in het weekend met Marina naar een viswedstrijd wezen kijken bij de Zeerover. Verse vis, ingewanden, krabben, haaien, alles kwam voorbij. Ik kon zelfs de moed verzamelen om zelf een visgerecht te bestellen. Ben je op Aruba, dan moet je Arubaanse vis eten. Het werd de Keri Keri met rijst. Heerlijk gesmikkeld en de slappe kak net ontlopen. De volgende dag bleken namelijk 11 mensen een voedselvergiftiging te hebben opgelopen van ditzelfde gerecht. Dat is me dus bespaard gebleven maar ook ik heb wel eens iets waar ik niet al te blij mee ben. Zo ben ik ook met Marina naar de open dag van de Marine geweest. Het zonnetje scheen zo lekker op mijn bolletje dat ik aan het eind van de dag een hoofd als een tomaat had en de hengsels van mij handtas op mijn schouder had. Helaas bood mijn foundation ook geen uitweg aangezien deze nog uit de tijd kwam waar ik in Nederland verbleef en deze momenteel alleen nog matched met de kleur van mijn witte bibs.
Een paar dagen bijkleuren verder was het eindelijk de dag waarop mijn moeder, Peter, Joan en Sylvia op Aruba aan kwamen. Leek het eerst nog zo lang te duren, toen ze er eenmaal waren leek de tijd wel voorbij te vliegen. Ik heb het genoegen gehad ze het hele eiland van noord, oost, zuid tot west te laten zien. Hoewel Moomba direct verkozen werd als favoriete strand wilde ik toch de charmes van enkele andere stranden laten zien. Van snorkelen met een zeeschildpad bij Arashi beach, de luxe bedjes van Nikki beach, het prachtige aangezicht van Mangel halto tot het meest in het oosten gelegen strand Baby beach. De Arubaanse natuur en cultuur hebben we terug kunnen vinden in de kunst bij Unoca, tijdens ons bezoek aan het natuurpark van Arikok waarbinnen we de zandduinen, Boca prins, de Fontein grot, de Guadirikiri grot en de buitenkant van de Tunnel of Love hebben kunnen bezichtigen, rijdend door de Franse pass op onze weg naar de Balashi Gold Smelter Ruins, bij de eerste kerk op het eiland ‘de Alto Vista Chapel’ en niet te vergeten bij The Lighthouse ten westen van Aruba.Met een fles wijn heb ik ze meegenomen de heuvel op bij de watertank om vanaf daar de zon te zien ondergaan en te genieten van het uitzicht over Aruba bij avond. We zijn naar de cinema geweest om de film ‘Water for elephants’ te zien en zijn ook nog naar een avond vol dansspektakel van dansschool Pachanga geweest.
Te veel om per dag allemaal uit te schrijven maar wel ontzettend fijn om te kunnen laten zien waar ik de aankomende jaren zal gaan wonen. De week is echt voorbij gevlogen en over twee maanden zien we elkaar weer terug. Ik heb erg genoten van wat voorheen zo normaal was, familie om me heen. Laat me wel beseffen dat het afscheid in oktober zwaarder zal zijn dan dat het in januari was. Gelukkig kijken we naar dezelfde maan en maakt de moderne technologie de communicatie tussen onze zo verschillende landen eenvoudig.
Kuss Sam
-
17 Mei 2011 - 20:25
Dinah:
Leuk verslag en foto's weer Sam. Ik had net je moeder aan de telefoon. Ze hadden het enorm naar hun zin gehad begreep ik. Leuk hoor. Het straalt er ook wel van af, als je de foto's ziet.
Nou Sam blijf lekker genieten, schrijven en foto's maken.
Mijn collega gaat in juni voor 3 weken naar Aruba, ook erg lekker.
Groetjes, liefs en X Dinah
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
